71 737 37 22
Sąd Najwyższy w dniu 30 lipca 2025 r., w sprawie o sygn. akt: III CZP 15/25 rozpoznawał sprawę pytań dotyczących sankcji kredytu darmowego, jednakże uchwały na razie nie będzie. Sąd Najwyższy wskazał, iż przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej toczą się postępowania w sprawie pytań prejudycjalnych, które dotyczą tożsamych zagadnień prawnych. Sprzed Sądu Najwyższego relacjonuje nasz ekspert – adw. Sandra Ostrowska.
Dla przypomnienia pytania skierowane do Sądu Najwyższego mają następującą treść:
- Czy sąd z urzędu ma obowiązek zbadania wszystkich przyczyn uzasadniających zastosowanie sankcji kredytu darmowego, o których stanowi art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim – również tych niewymienionych przez kredytobiorcę w jego pisemnym oświadczeniu – czy też sąd jest związany w tym zakresie treścią oświadczenia kredytobiorcy?
- Czy uprawnienie do złożenia pisemnego oświadczenia o skorzystaniu przez kredytobiorcę z sankcji kredytu darmowego wygasa – zgodnie z art. 45 ust. 5 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim – po upływie roku od dnia wykonania umowy przez kredytodawcę, czy też od dnia wykonania umowy przez obie strony, tj. i kredytodawcę, i kredytobiorcę?
- Czy stwierdzenie, że postanowienia umowy kredytu konsumenckiego, których dotyczą przepisy wymienione w art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, są abuzywne i przez to nie wiążą kredytobiorcy, jest podstawą do zastosowania sankcji kredytu darmowego?
- Czy w świetle przepisów ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim dopuszczalne jest zastrzeżenie w umowie kredytu konsumenckiego oprocentowania kapitałowego również w odniesieniu do tej części udzielonego kredytu, która została przeznaczona na zapłatę przez kredytobiorcę prowizji, a więc pozaodsetkowych kosztów kredytu?
- Czy w sytuacji, gdy rzeczywista roczna stopa oprocentowania oraz całkowita kwota do zapłaty przez konsumenta zostały błędnie wyliczone i podane w umowie kredytu, czego jedyną przyczyną jest niedopuszczalne objęcie oprocentowaniem kredytowanych pozaodsetkowych kosztów kredytu, takie uchybienie stanowi podstawę do zastosowania sankcji kredytu darmowego na podstawie art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim?
W związku z powyższym, by nie doszło do niespójności pomiędzy stanowiskiem Trybunału a Sądu Najwyższego, Sąd Najwyższy zdecydował się poczekać na stanowisko Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Zdaniem Sądu Najwyższego, aby prawidłowo zinterpretować przepisy prawa krajowego należy w pierwszej kolejności znać wykładnię Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG, a jedynym organem uprawnionym do dokonywania jej wykładni jest Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej.
Dlatego do czasu rozpatrzenia spraw toczących się przed Trybunałem o sygn.: C-566/24, C-744/24 oraz C-831/24 uchwały nie będzie.
Stanowisko Sądu Najwyższego wydaje się więc racjonalne. Każdy, kto pamięta batalię jaka toczyła i toczy się dalej w sprawach tzw. „kredytów frankowych” zna sytuacje, gdy stanowisko Sądu Najwyższego niejednokrotnie było sprzeczne ze stanowiskiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i powodowało dezorientację sądów powszechnych, pełnomocników procesowych i samych kredytobiorców, co do możliwych rozstrzygnięć.
Rozstrzygnięcia, jakie zapadną przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej będą więc dla Sądu Najwyższego swoistym drogowskazem i będą miały wpływ na orzecznictwo Sądu Najwyższego.
Chcesz wiedzieć więcej o Sankcji Kredytu Darmowego? Sprawdź zakładkę: Sankcja Kredytu Darmowego (SKD) | Uzyskaj pomoc
Aktualności
